Omdat we hard toe waren aan wat ontspanning hadden we besloten om er een paar dagen lekker tussenuit te gaan. Dat zou eigenlijk al een week eerder, maar toen leek het weer niet zo goed te worden en werd besloten om dan toch maar door te gaan met o.a. de verandavloer. Maar uiteindelijk gingen we dan woensdag 19 augustus op pad. Het weer was schitterend en we bezochten een heleboel leuke plekjes, o.m. oude industrieplaatjes uit de glorietijd van de Zweedse staalindustrie.
Maar ook vonden we prachtige plekjes aan de Zweedse meren, waar je op een steigertje heerlijk kunt liggen zonnen.
De nacht werd doorgebracht in het leuke plaatje Köping, waar we 's avonds ook heerlijk hebben gegeten in een Grieks restaurant.
De volgende dag werd koers gezet naar het bekende vissersplaatsje Trosa, een eindje ten zuiden van Stockholm. Hier vonden we een schitterend B&B-pension en nadat we ons daar gesettled hadden gingen we het plaatsje verkennen. Het was echt schitterend en de volgende ochtend besloten we om nog een nachtje bij te boeken.
Maar alles liep niet zoals gedacht...
Ik had in de loop van de nacht al wat buikpijn gekregen en dat werd er niet beter op.
Nadat ik mij op een bankje had gevestigd, ging Truus de winkeltjes Trosa bekijken.
In de hoop, dat het wel beter zou worden zijn wij naar het nabijgelegen Nyköping gereden, maar daar is het niet verder gekomen dan een bezoek aan de apotheek om te zien of er medicijnen te krijgen waren om de buikpijn te verlichten.
Om een lang verhaal kort te maken: de volgende dag zijn we na een slapeloze nacht teruggereden naar Munkfors en ben ik daar in bed gekropen. Maar er bleven maar grote golven gal komen en zondag vond Truus het welletjes en heeft de Zweedse dokterslijn gebeld. Die vonden het verhaal ook wel alarmerend en adviseerden naar spoedopvang van het ziekenhuis in Torsby te gaan. (Voor de voetballiefhebbers: Torsby is de geboorteplaats van Marcus Berg).
Aangezien Torsby op 60 km afstand ligt en voor ongeveer de helft gereden moet worden over een weg met behoorlijk wat haarspeldbochten, is dat ook geen plezierritje.
Na te zijn onderzocht door een erg aardige (waarschijnlijk Libanese arts), werd er geconstateerd, dat er in ieder geval geen reden was voor een chirurgische ingreep, kreeg ik een cocktail om de maag tot rust te brengen en konden we weer 60 km terug.
Het leek inderdaad beter te worden, maar dinsdagavond begon het weer opnieuw. Weer de dokterslijn gebeld en weer naar Torsby. Na het onderzoek door meerdere artsen, werd besloten, dat ze mij er een paar dagen wilden houden om verder onderzoek te doen. Kon ik dus eindelijk een Zweeds ziekenhuis uittesten...
Het ziekenhuis in Torsby is natuurlijk niet het modernste, en is te vergelijken met de regionale ziekenhuizen in Nederland. De behandeling was er echter uitstekend en je kunt zien, dat het personeel meer tijd heeft voor de patiënten dan in Nederland.
Overigens werd ik bij binnenkomst in het Nederlands begroet, want er werken een aantal Nederlandse verpleegkundigen in dit ziekenhuis.
Nadat ik aan het infuus was gezet omdat ik uitdrogingsverschijnselen vertoonde, werden er op donderdag een röntgen- en een maagonderzoek uitgevoerd, maar werd er eigenlijk niets bijzonders gevonden en kreeg ik de röntgenopnamen mee omdat er misschien een paar kleine galsteentjes zitten waar in Nederland nog even verder naar gekeken moet worden. Ik heb medicijnen meegekregen en het gaat nu al veel beter, al ben ik nog wel wat "slapjes", want in een week 7 kilo afvallen is wel wat veel van het goede...
Door alle toestanden is onze planning nu wel wat in de war gelopen en moet er de komende weken nog behoorlijk wat gebeuren, maar we zullen ons toch een beetje rustig moeten houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten