Volgers

Översätta/Translate

Blogarchief

dinsdag 3 oktober 2017

Een engeltje op de schouder

Hej hej,

Na een héél lange tijd, eindelijk weer een blog. We hadden al eens gezegd dat we met een blog zouden komen als er daadwerkelijk iets te melden zou zijn.

Dat is nu het geval.

Zaterdag voor een week gebeurde er iets dat onze wereld op zijn kop zette.
Het was dus als gezegd zaterdag de 23e september.
Wij, Daan, Liesbeth en ik gingen samen op stap. Naar Råda, waar de jaarlijkse herfstmarkt werd gehouden. Jaap ging niet mee omdat hij last had van zijn rug.
Wij gingen op weg en de markt was gezellig! Daarna even boodschappen doen bij de plaatselijke ICA-supermarkt. Feest, want de winkelketen ICA bestond 100 jaar.
Taartje gegeten en koffie gedronken. Gezellig! Daarna wilden we nog naar een middagconcert, maar daarvoor waren we eigenlijk te vroeg. Daarom besloten we nog even naar Ekshärad te gaan. Daar was een loppis. Bij de kruising bij Uddeholm ging het mis! Wij reden de toegestane snelheid van 80 km en reden rechtdoor.
Op de kruising kwam van tegengestelde richting een auto die vlak voor ons langs linksaf sloeg richting Hagfors. Dit gebeurde slechts een meter of 6 voor ons! Geen enkele mogelijkheid dus om te ontwijken! (13:15 uur)
Als laatste reflex trok Daan nog aan het stuur zodat we ipv 100% frontaal, nu misschien 80% frontaal op de andere auto klapten. Toen nog een lancering over een vluchtheuvel. Een enorme klap. Ik zat voorin naast Daan en wij bewogen direct. Liesbeth niet. Zij was even buiten kennis.
De hulpdiensten arriveerden snel na de alarmering. Liesbeth werd het eerst verzorgd en in de ambulance naar Torsby gebracht. Ik ging in een ambulance naar Karlstad en Daan ook.


Na onderzoek kwamen wij tweeën op één kamer te liggen met veel pijn aan borst, nek en benen. Geen fracturen, op een klein scheurtje na in het borstbeen van Daan. Wel allebei een behoorlijk aantal kneuzingen van o.a. ribben, knieën en voet. Door rust moet dat genezen. Ik had/heb overal enorme bloeduitstortingen, hele zwarte!
Maar dit valt in het niet bij de verwondingen van Liesbeth: 9 gebroken ribben, 1 gebroken nekwervel en één beschadigde. En nog een gebroken sleutelbeen en borstbeen!! Enorm wat een ellende en pijn.
Wij waren de zondagavond erna weer terug uit Karlstad. Maar Liesbeth lag tot vrijdagmorgen op de IC. Daarna naar een afdeling.

Ondertussen moesten alle verzekeringszaken worden geregeld. Jaap heeft zich hierin vastgebeten en van alles geregeld. Ook al is het niet jouw schuld je moet heel veel regelen. Wat waren we blij dat Jaap niet mee was op die bewuste dag!
Ook moest er door Jaap veel gereden worden met Daan. Naar politie, garage, ziekenhuis voor bezoek. En het zijn hier afstanden. Bezoekje ziekenhuis, 140 km! Hij heeft in één week meer dan 1250 km gereden. Ik probeerde het huishouden weer een beetje te doen, zoals eten koken, de was, de vaat (-wasser).
Daan woonde overdag hier. Zo konden we elkaar steunen en over het gebeurde praten.
Veel emoties, dat kan ik je zeggen. Want we waren zonder die laatste ruk aan het stuur waarschijnlijk dood geweest!! Dit bevestigen ook mensen van de hulpdiensten.

Dat er engelen bestaan werd ons ook deze keer weer duidelijk.
De mensen die in de auto zaten, die achter ons reed, schoten gelijk te hulp. En wat bleek? Zij kwamen uit Winsum en de vrouw, Jellie, zei direct: ben jij het Truus Metselaar?  Ik herkende haar gelijk, maar kon niet goed op de naam komen, hetgeen in deze omstandigheden niet vreemd is.
Zij en haar man schoten te hulp en zij zijn ook achter de ambulance aan naar Torsby gereden en hebben daar Liesbeth met raad en daad terzijde gestaan. Formulieren ingevuld en gerustgesteld.
Ze zijn tot diep in de avond bij Liesbeth gebleven. Dus: engelen bestaan!

Hoe is het nu:
Zondagmorgen is Liesbeth overgebracht naar een ziekenhuis in Den Haag. Dit in een ambulancevliegtuig vanaf Torsby Airport.
Daan kon ook mee met deze vlucht. Alles was goed geregeld en verliep gladjes. De toestand van Liesbeth is stabiel en ze draagt een kraag voor de stabiliteit van de nek.
Verder veel pijn. Ook met lachen, want het is een bikkel met humor!!

 






 
 
Torsby Airport ☺

Hoe het verder zal gaan is nog afwachten. Ze moet wellicht geopereerd worden aan haar nek of anders langdurig rusten.
Belangrijk is dat we leven en dat we een engeltje op onze schouder hadden, dat mag duidelijk zijn.
De auto is total loss en ook de auto van de tegenpartij. Met de twee 18-jarigen gaat het lichamelijk goed. De rest, psychisch, weet ik niet. De bestuurder had zijn rijbewijs nog maar 3 maanden!

Maar ik kan je wel vertellen dat de impact van het gebeurde enorm is. Het duurt voor Daan en mij nog wel een poosje voor de beelden en de pijn vervagen.
De beelden heeft Liesbeth niet op het netvlies staan, maar pijn des te meer!

Mijn motto nu: "Geniet van het moment, het hier en nu!!!"

Groetjes,

Truus

2 opmerkingen:

  1. Hallo Truus,
    Ik zit je blog te lezen en schrik van de inhoud ervan. Wat een nare ervaring! Ik hoop dat jullie alledrie (vier) de schrik weer te boven komen en dat de beelden weer van het netvlies zullen verdwijnen. Zo zie je idd dat je geen garantie hebt voor de tijd in de toekomst en dat het leven, zoals je schrijft, uitsluitend hier en nu is.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hej Johanna,
    Dank voor jouw lieve reactie.
    Zo zachtjes aan krijgen we de boel weer op de rit. Ook voor onze vriendin zijn de vooruitzichten gunstiger nu. Al vraagt het wel tijd en geduld!

    BeantwoordenVerwijderen